Ghana mijn liefde en mijn vijand

Goedemorgen, middag, avond of nacht!

Maandag een berichtje plaatsen is me helaas niet gelukt, maar gelukkig heeft dat een positieve reden want ik was lekker druk. Wat dat was, dat zeg ik lekker niet, want dat staat pas in het volgende reisverslag, mwuahaha. Het is momenteel 12.15u en 42 graden buiten. In de schaduw! De climax is qua ruimte moet nu wel zo’n beetje bereikt zijn, dat hoop ik in ieder geval. Ik slaap momenteel al de hele week buiten, omdat het binnen dus te warm is, maar vannacht kon ik zelfs buiten niet slapen vanwege de warmte. Tegen 02u begon het aangenaam te worden toen het begon te waaien.

Dinsdag en woensdag heb ik even een uitstapje voor mezelf geregeld. Een werk-elijk uitstapje als je begrijpt wat ik bedoel. Een uitstapje voor het werk dus als je niet begrijpt wat ik bedoel. Vanuit een organisatie ChristianAid UK loopt er een training in drie regio’s in de buurt van Bolgatanga: Bongo, Bowku-west en hgsgshojijgs (iets wat ik niet kan uitspreken, laat staan typen). ChristianAid UK heeft hier twee fotografen voor ingehuurd die een eigen bedrijfje hebben genaamd PhotoVoice. Ik, die de laatste maanden al aardig gefascineerd ben van fotograferen en al helemaal sinds mijn vader een Nikon heeft aangeschaft (JALOERS!), zag het dus meer dan zitten om mee te gaan naar de Photovoice workshops. Matt from the UK gaf deze training. We gingen naar Bowku-west. De weg ernaartoe was al geweldig. Het asfalt ging over in halfasfalt-halfzandpad, daarna reden we over halfasfalt-met-gaten-halfzandpad en uiteindelijk werd het heel zandpad met gaten. Ik vond de omgeving mooier en mooier worden. We reden echt ver buiten de stad en kwamen in gebieden waar mensen nog een baan hebben dat ‘jagen’ heet. Geweldig! Ook waren er veel bomen en natuur. Heerlijk.
Uiteindelijk kwamen we aan in Bowku-West en werd de workshop gehouden in een gebouw gemaakt door World Vision Center. Al het 5e gebouw dat ik van hun tegenkwam. Even een korte samenvatting van waar de workshop voor dient: In de regio Bowku-West worden 10 mensen geselecteerd die boeren zijn of een groep boeren representeren. Zij worden opgeleid om foto’s te maken en over hun foto’s verhalen te vertellen. Waarom? De organisatie uit de UK wil graag dat boeren zelf kiezen waar ze foto’s van maken, zodat het echt hun verhaal is en laten zien wat voor hun belangrijk is of een probleem vormt. In plaats van dat een outsider even snel wat foto’s maakt van dingen waarvan hij/zij denkt dat het belangrijk is. Het concept ‘opgeleid worden om foto’s te maken’ was echt beginnen bij A. Op een flipover werd een camera getekend en precies uitgelegd wat wat was. “Dit is de lens, dat is het oog van de camera. Dat oog moet je richten op waar jij een foto van wilt maken. Er mag niks voor de lens zitten, zoals een vinger. Hou je vinger maar eens voor je oog, dan ben je ook een deel van je zicht kwijt. Bij het oog van de camera werkt het net zo.” Nou dat was dan de lens en zo werd ook de rest van de camera beschreven. De mensen die foto’s maken hebben vaak nog nooit een camera vastgehouden, laat staan ooit foto’s gemaakt te hebben. Ik dacht dit is echt een onmogelijke missie, maar de foto’s waar ze de volgende dag mee terug komen bewees het tegendeel. Er zaten echt een paar geweldige foto’s bij. Nou naast hoe een camera precies werkt, werd er in de workshop ook gekeken naar hoe je nu een goede foto maakt. Frame, Focus, Flash en Follow Through (the 4 F’s) werden hier bij uitgelegd. Ook ik heb lekker kunnen spelen met mijn digitale fotocamera en ben, vind ik zelf dan, beter geworden in foto’s maken. (zie fotos)
De Engelse organisatie laat er geen gras over groeien en pakt flink uit qua budget. Elke deelnemer kreeg een digitale camera (een nieuwe) inclusief oplader, reservebatterij, SDkaartjes, eten en drinken voor de hele dag en vergoeding voor de benzine! Oja ook nog een laptop (nieuw) voor de projectleider in de regio, zodat de foto’s op een computer kunnen worden gezet. Voor mij: twee hele leuke en interessante dagen. Vooral om te zien hoe de boeren omgingen met hun nieuwe spullen. Die mooie nieuwe camera werd al snel behandeld als de pen die ze vorig jaar hadden gekregen. Hahaha

Nou donderdag en vrijdag heb ik een beetje ui mijn neus gevreten op kantoor. Ook een hoop frustratie op de organisatie, maar daar kom ik later nog wel op terug. Grrr!!!

Oja vrijdag na 5 weken wachten en aan het eind van de week was het dan eindelijk zover. Mijn eerste entrepreneurial skill les. Jeuuuh! “Hoeveel leerlingne kunnen we verwachten i.v.m. het voorbereiden van de les?”. Antwoord: “ja tussen de 20-30.” Oke aardig groot verschil, maar oke. En hoe lang duurt de les?” Antwoord: “ja dat moet je daar maar even vragen?”. “Um, nee. Bel daar nu maar even voor om dat te vragen”. Antwoord: “oke. Na dit laatste nog twee keer gevraagd te hebben werd er dan eindelijk gebeld…. “Ja Chris de les duurt een uur.” “Oke, prima. Er moeten echt niet te veel leerlingen zijn, want de les die we voorbereiden is 1-op-1 dus persoonlijke aandacht.”

Maar dit is Ghana….(denk ik in mijn hoofd)

Eenmaal aangekomen op de school om half 3, afgesproken tijd, is er niemand. Na 10 minuten wachten komt de contactpersoon. Volgens hem kunnen we les geven in de Library. Eenmaal bij de library aangekomen is er een toets aan de gang. Les kan niet doorgaan denk ik? Aangezien ik ook geen leerlingen zien. Nee, we gaan naar een ander lokaal toe. Op de weg daarheen komen er opeens leerlingen aangelopen. Gaan die allemaal met ons mee denk ik? Ja we krijgen twee lokalen om les te geven. Één voor Geranda en één voor mij. En raad eens hoeveel leerlingen? 76 leerlingen!! WTF!! Nou de eerste drie lessen die we hebben gemaakt met persoonlijke aandacht kunnen we overboord gooien. Uiteindelijk begint de les om 15.15u. 3 kwartier na de afgesproken tijd. Alsof het niks is. Uiteindelijk ben ik wel flexibel geweest en heb ik er een goede les van kunnen maken. Deels voldaan en deels gefrustreerd fietste ik weer weg van de school.
Zaterdag was weer een familiedagje thuis. Dat was uitslapen tot 07u. Twee uur een wasje doen en de rest van de dag onder een boom zitten, boekje lezen, schrijven en niks doen. Aan het eind van de dag ben ik met andere vrijwilligers ergens uit eten gegaan. Een heel gerecht voor 3 euro: Caching! Zondag ben ik naar Bolga gefietst en heb ik daar de wedstrijd van het elftal dat ik train bekeken. 2 uur zouden we beginnen met de warming up.

Maar dit is Ghana….

Om 4 uur begon de wedstrijd! Uitslag junioren 1-0 gewonnen. Uitslag ‘senioren’ 3-0 verloren.
Hahah ik ben even wat gefrustreerd over wat er deze week ook weer gebeurd. Ik kom net van de immigration service en na een uur wachten en moeilijk doen kregen we het antwoord dat we over 2 dagen even terug moeten komen om te beslissen of het visum verlengd kan worden of niet. Reden? Absoluut geen reden. Gewoon moeilijk doen en even laten merken wie de baas is. Grrr!!

Ik bespaar jullie de frustratieverhalen tot thuis, want anders typ ik straks 8 a4tjes vol. Dus ik probeer lekker de positieve dingen te benoemen en maar zoveel mogelijk te genieten van de dingen die wel goed gaan. Wish me luck!

Tot gauw!