Jong geleerd is kennis in progress

Gisteravond was Samira van acht bezig met haar huiswerk: “All the boys and girls went home after school closed. Only Ado en Ata were staying at the gate to wait for their mother. ….”

Answer the following questions with ‘yes’ or ‘no’
Question 1:
Did all the boys and girls go home after school closed?

Question 2:
Did Ado en Ata go home after school closed?

Op een gegeven moment lag het boek van Samira dicht en vroeg ik haar, waarom ze gestopt was met haar huiswerk. Ze antwoordde me dat ze vraag 1 t/m 5 niet snapte. Ik kijk naar de vragen en het verhaal wat ik hier net boven getypt had en legde haar uit wat ze bij deze opdracht moest doen. Even later kwam mama ook kijken en helpen. Ik heb Samira de 1e en 2e zin laten oplezen en toen de 1e vraag. Maar zonder hulp van mama kwam ze er niet uit. Hetzelfde gebeurde bij vraag 2.

Ik ben geen leraar en kan me van mijn eigen middelbare school niet meer herinneren, wat ik als 8-jarige wel en niet kon, dus ik zal maar geen uitspraken over haar huiswerk doen. Wel doet het me denken aan iets wat me de laatste zeven weken ontzettend is opgevallen. En dat is hoe belangrijk educatie is voor je ontwikkeling. Ik heb het dan nog niet eens over een studie, maar educatie die wij op de basisschool en middelbare school kregen. Ik neem het me vaak voor lief, maar hier ervoer ik weer even hoe ‘ontwikkeld’ ik eigenlijk ben geworden door de school die ik als kind heb gehad. Op de lessen die ik hier geef op de junior high school (onderbouw bij ons) en de senior high school (bovenbiouw bij ons) merk ik hoe hoog of eigenlijk hoe laag het opleidingsniveau hier ligt. De meest ‘simpele’ dingen worden niet begrepen en kennen ze niet. En dit is iets wat je op oudere leeftijd terugziet. Want de ouderen en volwassenen waarmee ik spreek, daarvan ligt het niveau ook voor 90% ontzettend laag. Even als praktisch voorbeeld: Twee dagen terug was ik uit eten geweest met een hele groep en kregen we de rekening. Een bonnetje voor het drinken, die was 67 cedis, en een bonnetje voor het eten, die was 111 cedis. We legden wat geld bij elkaar en gaven de vrouw 190 cedis, inclusief wat fooi dus. Ik bleef nog even bij haar staan om te kijken of ze er uit kwam en of het precies klopte. Ze begon opeens 4 à 5 keer opnieuw te tellen en kwam er niet uit. De manier hoe ze het aanpakte was per bonnetje. Dus ze legde 112 cedis bij het ene bonnetje (1 cedis hadden we niet, dus die ging ze onthouden) en vervolgens ging ze naar het 2e bonnetje en raakte daar in de war. Helemaal omdat er dus fooi bijzat. Ik besloot haar te helpen en zei haar de 111 en 67 eerst bij elkaar op te tellen. Dit deed ze uit haar hoofd, maar daar kwam ze na twee minuten nog niet uit. Ik schreef het voor haar op en probeerde het zo goed en langzaam mogelijk uit te leggen. Maar helaas na 10 minuten begreep ze het nog steeds niet. Ze geloofde me wel en ik zei haar gedag. Een simpel rekensommetje, die wij in groep 6 of 7 of 8 misschien al makkelijk konden oppassen, maar hier staat een volwassen vrouw, die er niet uitkomt. En haar baan is ook nog eens bestellingen opnemen en afrekenen. En dit is geen uitzondering, want ik heb dit inmiddels al meer dan 5x meegemaakt. Ik snap nu ook al die ontwikkelingsprojecten waar ze in scholen en goed onderwijs investeren, want ik merk hier echt wel dat zonder deze basis je op een gegeven moment geen steek vooruit komt. Sneu om te zien, dat het hier zo is en aan de andere kant waardeer ik des te meer wat mijn mogelijkheden in Nederland zijn geweest. Er ook nog eens bij denkend dat zo’n 70% van de wereldbevolking geen goed of helemaal geen onderwijs krijgt, merk ik wel dat wij in Nederland de uitzondering op de regel zijn. En ik zie in dat het geen standaard of heel gewoon is, dat wij dit krijgen, maar dat wij het goed, heel goed voor elkaar hebben qua onderwijs. Wat was dat zinnetje op het boekje ook alweer Rachel? “The more one travels, the more one appreciate the things like home.” Ja, zoiets, maar je begrijpt wat ik bedoel.

Maandag. Photovoice training part III. De afsluiting van de fotocursus voor de boeren en ook voor mij. In deze workshop mochten alle boeren 1 voor 1 langs komen bij Matt, de workshopleider. Op een bord stond geschreven wat ze moesten voorbereiden: 1. Kies 5 foto’s uit waarover je iets wilt vertellen 2. Kies 20 foto’s uit die je uitgeprint wil hebben 3. Kies foto’s uit waarvan je wil dat ze niet gebruikt worden voor het project en je dus graag privé wil houden en 4. Kies 1 foto uit die je voor de ‘exhibition’ wilt gebruiken. Nou 1-op-1 met 12 mensen dat duurt lang, dus ik ging Matt helpen. Ik stelde de vragen aan de boeren en luisterde naar hun mooie verhalen die ze bij de foto’s hadden. Echt mooi om te horen wat deze lokale en relatief arme boeren nu echt problemen geeft en waar ze tegen aanlopen. En aan de andere kant ook heel mooi om te horen naar hun verhalen van foto’s van dingen waar ze ontzettend trots op zijn. Nou het 1e gesprek duurde wel zo’n halfuur, omdat meneer de boer nog geen foto’s had uitgezocht zoals op het bord stond en was uitgelegd. Ik dacht: ‘Nou hij is de eerste dus dat kan ik begrijpen’, maar zelfs de laatsten die na drie uur pas aan de beurt waren hadden nog steeds niet de foto’s uitgezocht. ‘Waarom doe je dat dan niet even als je drie uur aan het wachten bent?’, vroeg ik me af. Mijn schuldgevoel over het feit dat ze zo lang moesten wachten verdween daar gelukkig wel door.

Dinsdag was het tijd voor een RH les en les twee van de entrepreneurial skills. En van die laatste heb ik echt ontzettend genoten. Ik heb de key gevonden voor het lesgeven op senior high schools hier. Het klassikaal les geven en met een stok voor de klas staan, zoals de leraren hier doen, dat werkt niet. Er wordt wel wat ingestampt, maar echt iets leren kan ik het niet noemen. Wat ik heb gedaan waren ‘Energizers’! Ik heb mijn skills van mijn minor trainerschap in de strijd gegooid en de vruchten begonnen zich af te werpen. Er was veel gelach om de confrontatie op hun zelf dat ik ze gaf en ze begrepen ook echt wat ze aan het doen waren. Ze waren echt aan het leren! Voor mij voelde dit echt als een ‘YES!!-moment’. Het werkt. Ze leerden, ze vonden het leuk en genoten ervan. Het waren simpele energizers om samenwerken en luisteren naar elkaar te stimuleren. Bij de evaluatie over hoe ze het deden konden ze heel goed herkennen hoe hun iets deden. Wat ze goed deden en wat ze beter hadden kunnen doen. Echt een geslaagde les was het. De les begon wel weer 45 minuten te laat, maar de les zelf compenseerde dit gelukkig. Ook vrijdag gaf ik weer les. Dit keer 30 minuten later dan gepland en sommige kwamen pas na een uur binnen. De les was weer heel goed, maar het te laat komen blijft een issue. Leerlingen missen gewoon meer dan een halve les en leren dus ook voor minder dan de helft. Erg jammer voor ze. En ik kan hun ook niet op de kop geven, want leraren plannen dubbele lessen in en leraren geven leerlingen opruimtaken terwijl ze naar de les toe moeten. Erg jammer! Gelukkig zijn er wel een paar die er altijd zijn en op tijd zijn.

Woensdag was grote frustratie. Ik ga er niet meer woorden aan vuil maken, dan ik hier al heb gedaan tegenover andere mensen om me heen, maar ‘immigratiedienst’ jullie verpesten het echt voor jezelf en alle mensen die hier echt hulp kunnen gebruiken. Na mijn frustratie op vrijdag toen ik terug moest komen, 2 uur heb gewacht om 1 stom A4tje in te vullen en de volgende dinsdag weer terug moet komen om mijn paspoort op te halen, heb ik besloten dat ik nooooooooooooit meer voor langer dan 60 dagen naar Ghana ga om jullie ooit nog tegen te moeten komen. En het is niet alleen jullie, maar een heel systeem wat je in het hele land tegenkomt van moeilijk doen om niets, laten zien wie macht heeft en al het makkelijke gewoon moeilijk te maken. Weer te veel woorden aan vuil gemaakt, hahaha

Nou de rest van de week bestond uit een paar lesjes geven nog en afspraken maken voor mijn Karimenga-avontuur. Als het goed is ga ik rond 19 april verhuizen naar Karimenga om daar vrijwilligerswerk te doen. Dicht bij de lokale community, lekker in de natuur en ook even een nieuw avontuur in dit avontuur. Ik heb er zin in!

Vijdag kreeg ik slecht nieuws. De opa van mijn gastgezin is overleden. Hij lag sinds ik er was, dus altijd in een kamertje en werd gevoed door oma. Oma verplaatste ook ‘s avonds zijn kussens en je kon bij elke beweging de pijn in zijn gezicht zien. Helemaal op tot op het bot. Ik denk dat het nu beter is. Geen pijn meer en rust gevonden. Ik was erg benieuwd hoe de setting thuis zou zijn. Allemaal huilende mensen het hele weekend? Ik had geen idee. Het viel mee. Het hele weekend kwamen er wel familieleden en vrienden langs om te praten en ook even te huilen. Over drie weken wordt hij begraven. Voor het huis! Er zal dan veel gedanst, gegeten en gefeest worden. Hier is het namelijk een mooi iets als iemand zo oud heeft kunnen worden. Ik zie stiekem wel erg uit naar de begrafenis, omdat echt iets heel bijzonders voor mij zal zijn. En van zo dichtbij zal ik het niet nog een keer meemaken. Ook ga ik volgende week verhuizen naar de buren. Mijn kamer moet namelijk gebruikt worden voor gasten van ver die een nachtje moeten blijven slapen. De buren zijn eigenlijk de broer van mijn gastvader en zijn vrouw. Hele leuke mensen en een luxer huis. Dus ik vind het wel leuk voor een weekje of twee hahah.

Nou verder heb ik in het weekend vooral weer geslapen, een boekje gelezen, uitgerust en met de kids gespeeld. Het klinkt misschien ontzettend eentonig elk weekend zo, maar ik vind het prima. De hitte is zo overheersend dat je lichaam echt hard moet werken om het lichaam koel te houden. Ik merk echt dat dit vet veel energie kost en dat een wandeling naar het toilet al als een dagactiviteit beschouwd kan worden. Ik snap de mensen die de hele middag onder een boom liggen heel goed! Vooral omdat ik er zelf zo één ben geworden.

Nog een grappig en leuk momentje? Oja hahah. Mijn fotograafcarriere waar ik zo enthousiast over was is afgelopen woensdag officieel beëindigd (zie foto) Sorry pap! Ik zorg voor een nieuwe.

Nou er loopt net een vrijwilliger binnen die op wonderbaarlijke wijze opeens mijn paspoort heeft. Verlenging is binnen tot 2 juni! Hoppaké!

Tot gauw!