Dreaming ahead!

Op het moment dat ik begin te typen is het zaterdag en ongeveer half twee in de middag (een ander deel van het reisverslag heb ik stiekem maandag pas geschreven). Ik heb net een heerlijk bord met spaghetti, rijst en een sausje op en met enorm veel olie erdoor. Tijdens de werkdagen zou ik rond deze tijd lekker onder de ventilator zitten, maar nu ik thuis ben is het vanaf een uur of half één niet meer uit te houden voor mij buiten. Ik heb de zware zitstand dus maar omgewisseld voor een wat minder warme ligstand op mijn kamertje. De maand maart is de warmste, zeg maar heetste, maand die er is in dit deel van Ghana en ik merk elke dag meer dat we naar die climax aan het toewerken zijn. Mijn tactiek is meer en meer gaan drinken elke dag en minder plassen. Tot zover werkt dat prima. Met ongeveer vier liter water drinken op een dag, hoef ik ook niet vaker dan één, misschien maximaal twee, keer naar het toilet op een dag.

De werkweek
Ja, zoals je kunt zien heb ik de aanhalingstekens bij het woord werk weggehaald, want deze week vooral vanaf woensdag heb ik echt wel kunnen werken. Nog steeds naar Ghaneze omstandigheden, maar geloof mij, met deze temperaturen wil je ook echt geen werktempo, zoals we dat in Nederland kennen. Misschien willen we dat in Nederland ook wel helemaal niet zit ik me nu te bedenken.

Ik heb woensdag mijn eerste les gegeven over reproductive health (de sexvoorlichingslessen). In mijn vorige verslag kon je lezen hoe een gemiddelde les er aan toe gaat en hoe ik er al naar uitkeek om zelf in deze chaos les te geven. Ik hou er niet zo van om op te scheppen over mezelf, maar ik was echt goed!! Niemand is uit het klasraam gesprongen om eten te halen, niemand lag op de grond te slapen en er luisterden zelfs studenten naar wat ik te vertellen had. De manier van lesgeven is heel anders dan in Nederland, maar ik heb er enorm van genoten om hier voor de klas te staan. Toen ik de klas verliet kreeg ik allemaal highfives, boxes, checks en dat soort supergave coole dingen. Ik viel in de smaak. Om het even wat te nuanceren, aangezien ik niet van opscheppen hou, een deel van de klas was nog steeds niet aan het opletten, maar ik heb ze wel zo ver gekregen om in ieder geval hun mond te houden en de rest van de klas, die wel enthousiast was, niet af te leiden. En vergeleken met wat ik vorige week heb gezien, heb ik het daarmee erg goed gedaan!

De entrepreneurial skill les, die ik vrijdag zou geven is, niet geheel onverwachts, niet doorgegaan. Dat was wel balen, omdat ik nu na twee weken hier nog geen les in heb gegeven. En volgens mij kan het nog wel even duren, voordat de eerste les op een school van start kan gaan. Gelukkig zit ik hier nog zo’n 3,5 maand.

Maandag en woensdag heb ik ook voetbaltrainingen gegeven. Dit was erg tof om te doen. Ze kunnen echt goed voetballen, zijn heel technisch en ontzettend gedreven in hun spel. Na maandag merkte ik dat er niet zoveel gepraat en geroepen wordt bij het voetballen. Voor de training van woensdag had ik daarom wat oefeningen opgezocht, die dit juist stimuleren. Tijdens de training van woensdag was ik dan ook de hele tijd aan het hameren op het feit dat ze moeten praten, roepen en nog meer praten. En toen aan het eind van de training, dan mag je als trainer even een paar minuutjes speechen en evalueren over de training, zei ik dat ik dus wilde stimuleren dat er meer gepraat werd. Tijdens mijn ‘speech’ onderbrak de Ghanese trainer me en zei hij dat ze in het voetbal in Ghana niet gewend zijn om namen te roepen en dit eigenlijk nooit in het spel voorkomt. Daar ging de rest van mijn speech. ‘Ja, oke, nou lekker gevoetbald verder jongens!’ Volgende keer maar even checken wat hier normaal is in het voetbalspel voor ik van alles voorbereid.

Ik vraag me nu wel af, waar ik die 40 uur eigenlijk zo druk mee ben geweest, hahah. Want dit is bij lange na geen opvulling van 40 uur. Nouja, voor mijn gevoel was ik in ieder geval druk.

Nog even een aanvulling op het werk. Het ding waar ik de afgelopen twee weken tegen aanloop met mijn werk is, dat ik het idee heb dat ik te veel op kantoor zit. En ik houd in Nederland al niet van kantoorwerk, laat staan in Ghana. Een vervelende bijkomstigheid hiervan is, dat je zo’n beetje de hele dag met andere Nederlanders zit (waar het overigens wel heel gezellig mee is), maar dat ik niet nastreef wat ik wilde nastreven. Ik wil juist meer met de mensen van hier wat doen en lekker met ze praten en de cultuur leren kennen. Nu voelt het alsof ik op een Nederlands eilandje zit midden in Ghana en af en toe het eiland verlaat voor een les van een uurtje en vervolgens weer terugkeer naar de veilige haven.

Gelukkig heb ik geen karakter, dat alles zomaar accepteert, dus ik heb met wat behulp van Rachel nieuwe plannen gesmeden. In Karimenga staat The Greenhouse. Hier ben ik voordat ik in Bolgatanga aankwam twee nachtjes en 2 dagen geweest. Karimenga ligt ongeveer 30 min rijden van Bolgatanga, maar je zit er in een klein dorp van zo’n 90 huizen en 500 inwoners. En je zit er middenin! En dat is nou precies wat ik meer zoek. The Greenhouse is een project waar het hele dorp aan bijdraagt en wat geld oplevert dat weer in het dorp wordt gestoken. Zo kunnen er elk jaar een aantal kinderen naar school en worden er van de opbrengsten waterputten en andere basisbehoeften gebouwd. De man, die het grotendeels leidt, heet Ibrahim en is een man die zijn hart op de goede plek heeft zitten. Ik heb al veel met hem gebabbeld en kan goed met hem overweg.

Ik ben nu, maandag, meteen met mijn plannen aan het werk gegaan en heb links en rechts nog wat advies gevraagd. Het plan is nu dat ik hier tot ongeveer 17 april blijf in Bolgatanga en de tijd hier afmaak. Er is telkens meer te doen namelijk. Ook ben ik op de hoogte gebracht van een project hier ‘Myfarm’. Dit project is met lokale boeren. Kortom betekent dit: niet op the office zitten en in contact met de locals. Rond 17 april verkas ik mijn thuis dan naar een nieuw huis in Karimenga en ga ik daar een thuis van maken totdat ik ga rondreizen. Ik heb er nu al zin in! Mooie nieuwe plannen en een betere invulling voor mij van de 4,5 maand vrijwilligerswerk.

Weekend
Zaterdag had ik een benefietfeestje vanuit één van de vrijwilligersprojecten. Ik verwachtte eigenlijk alleen maar vrijwilligers, omdat de kaartjes 20 cedis kostten (6 euro ongeveer excl. drinken). GELUKKIG was dit niet het geval. Zoals ik wel kon verwachten komt bij het geluid van djembes en muziek het hele dorp kijken wat er aan de hand is. En kijken is hier lekker meedansen, zingen en meefeesten. Ik vond het vet dat het hele dorp erbij was, want zo kon ik samen met hen lekker in rondjes dansen om de djembespelers heen. ‘Leren Afrikaans dansen’ --> Completed!
Vanochtend heb ik actief, dat ik toen nog was, weer een handwas gedaan. Toen ik alles had opgehangen was bijna de helft van de kleding al droog. Dit komt voornamelijk door de zon, maar waarschijnlijk ook wel mijn tempo waarop ik de was hier doe, haha.

Zondag. Ja, wat heb ik zondag eigenlijk gedaan? Om half 8 stond ik op, dus ik was al vééél te laat voor de kerk natuurlijk. Ik heb echt geen idee, wat ik heb gedaan. Met de kinderen gespeeld, gechilt, OJA! Ik heb riceballs gemaakt. Hostmama was me even vergeten te vertellen om eerst m’n hand in het water te doen voordat ik de ballen maakte. Resultaat, halve hand verbrand.

Nou, eens even kijken of ik nog iets bijzonders heb meegemaakt. Ik merk al wel dat ik veel dingen normaal begin te vinden en er niet meer zo van opkijk. Ik zat maandag bijvoorbeeld te wachten op de jongens voor de voetbaltraining (het begint om 16u, maar iedereen komt pas om half vijf altijd eigenlijk). Dus ik was even een boekje aan het lezen aan de rand van het voetbalveld en toen kwamen er opeens 2 koeien en een stier een meter van me vandaag langs me heen lopen. Niet echt het eerste wat je verwacht als je, je ogen van de bladzijdes afhaalt om te kijken wie of wat er langs je heen loopt.

Oja, toen ik naar het werk fietste, ergens deze week, werd ik ingehaald door één of andere rasta-gast die zei: “Hé white man, how are you?” Dat was ook best wel grappig om te horen. Als ik dus ooit besluit om racist te worden, kan ik gewoon kiezen aan wie ik een hekel heb en zo nu en dan gewoon switchen.

Wat trouwens wel een bizarre gewaarwording is, ik weet niet meer of ik dit al eerder had benoemd of niet, maar dat is het feit dat je als vrijwilligersorganisatie super hard je best moet doen om vrijwillig aan de slag te kunnen. Dat verwacht je niet zo als je weggaat. Je denkt, of ik denk dat in ieder geval, je gaat vrijwilligerswerk doen (gratis, nee je betaald er zelfs voor), dus scholen en mensen zijn erg blij je te ontvangen. Op de scholen wordt bijvoorbeeld nauwelijks aandacht geschonken aan voorlichtingslessen, terwijl ze het wel heel belangrijk vinden. Maar de vrijwilligersorganisatie moet echt ontzettend veel moeite doen om uren te krijgen om deze lessen te geven (1 uur per week). Voor de entrepreneurial skill lessen hetzelfde verhaal. Dat is dan af en toe even een botsing met mijn verwachtingen en de realiteit hier.

Tot gauw!