Yes I am still alive!
Door: Chris
Blijf op de hoogte en volg Chris
10 Februari 2014 | Ghana, Bolgatanga
Dear readers,
Nu ik begin te typen en in mijn dagboek kijk wat er allemaal al staat, was het beter geweest om de eerste paar dagen elke dag een reisverslag te schrijven. Ik ga mijn best doen om toch zoveel mogelijk met jullie te delen over wat ik de afgelopen week heb meegemaakt. Ik wens jullie veel leesplezier. En om je alvast in te laten leven in mijn verhaal, ik lig nu op een matras in mijn kamertje in Bolgatanga. Het is buiten zo’n 35 tot 40 graden en er waait een ventilator op me met alleen maar warme lucht. En toch voelt dit heel erg verfrissend.
Maandag, 3/2/2014
Het was vroeg opstaan vandaag. De nacht was kort en de moeheid was groot. Misschien wel net zo groot als het energielevel dat ik van binnen had. Aan de ene kant was ik dolblij om vandaag in het vliegtuig te stappen en het avontuur tegemoet te gaan. Het avontuur waar ik al jaren naar uitkijk en wat deze ochtend pas echt door begint te dringen, dat het nu echt gaat gebeuren. Aan de andere kant ook een brokje in mijn keel omdat ik Rachel, familie en vrienden een lange tijd zal moeten missen. Op het vliegveld tijdens het afscheid nemen werd dit brokje toch wel even een hele grote brok. Ik denk dat die brok pas weer verdween toen ik in Londen op vliegveld Heathrow landde. Na een lange tassencontrole kon ik daar mijn reis voortzetten naar het warme Ghana.
De vlucht was erg goed verlopen en de geur van Ghana was al aanwezig in het vliegtuig met al die Ghanezen om me heen. Bizar dat ook deze mensen het zelfs in Londen voor elkaar krijgen om deze bepaalde vertrouwde, toch ook wel wat vreemde geur vast te houden. Na een vlucht van nog ruim 6 uur stapte ik dan echt uit het vliegtuig en zette ik voet op Ghanese grond. Er was geen twijfel over mogelijk dat ik in het juiste land terecht was gekomen. Het was warm, minder zuurstof en er stond een grote groep mensen te dansen, te zingen en drums te spelen op het vliegveld zelf. Later bleek dat er een belangrijke overleden Ghanees terug werd gebracht naar Ghana en daar werd luid ontvangst voor gevierd.
Na de controle op het vliegveld, waarbij ik lang moest wachten in de rij en op deze manier alvast kon wennen aan het lange wachten in Ghana, zag ik meteen Nana van de ophaalservice. Hij leidde ons door het aasgierennest, zoals je de uitgang van het vliegveld wel kunt beschrijven, naar Victoria’s huis. Ik reisde samen met Pamela die ook vrijwilligerswerk in Ghana gaat doen. We werden hartelijk ontvangen door Victoria en zijn vroeg gaan slapen om goed uit te rusten van de reis.
Dinsdag, 4/2/2014
Vanochtend kon ik genieten van een lekkere koude douche bij Victoria thuis. Stromend koud water in een echte douche met een deur. Dat zal de komende maanden wel anders worden. We kregen een ontbijtje van brood en ei met wat thee. Het is buiten meer dan 30 graden en dan besluit je thee te drinken! Maar het was wel heel lekker stiekem. Nana heeft ons meegenomen om wat geld te wisselen, een simkaart te kopen en lekker op het strand te chillen (zie foto, als het me gaat lukken deze te uploaden). Onderweg zijn we ook nog even uitgestapt om een wereldstekker te kopen. Erg grappig hoe het onderhandelen hier gaat. Het is echt een kwestie van veel praten en veel grapjes maken. Dan krijgen ze het gevoel dat je erbij hoort. En samen met wat onderhandelingstechniekjes kon ik de stekker een stuk goedkoper krijgen, haha. Toen we van het strand teruggingen naar huis, pakten we de trotro. Dit is een busje, die wij in Nederland gebruiken om spullen mee te vervoeren, maar ze zijn hier zo omgebouwd dat je er opgepropt met wel 18 mensen in kunt zitten (zie foto). Het was echt hilarisch hoe we met dit busje vertrokken. De portier trok de deur dicht, maar de gehele deur viel gewoon los van het busje! Dus ik dacht de chauffeur stopt meteen, maar nee hoor. Hij had het pas door toen alle 18 mensen naar hem aan het schreeuwen waren om te stoppen. Alsof er niets aan de hand was, en als je hier wat langer zit, dan snap je ook dat er niets aan de hand was, reden we door naar huis. Ik heb de hele avond doorgebracht met gezellig spelen met de kinderen en praten met de mensen daar. Ik weet nog steeds niet hoeveel mensen er nu woonden. Het moet iets tussen de 10 en 20 mensen zijn geweest. Er kwamen gewoon constant mensen om te praten en dan was opeens iedereen weer weg.
Woensdag, 5/2/2014
Vandaag begint mijn 15 urige reis naar Bolgatanga, waar ik de komende 4,5 maand zal verblijven. Om 12u zou de bus, met airco en deuren die niet loslaten, vertrekken. Uiteindelijk werd dit 12.20u, wat echt ontzettend snel is. De vorige vrijwilligers zouden om 11u vertrekken en dit werd uiteindelijk 15u in de middag. Met flink wat koekjes, nog wat brood uit NL en zakjes water van een halve liter, die je hier voor 0,10 ghc. kunt kopen, was ik klaar voor de reis. De reis gaf me mooi de mogelijkheid om na te denken over allerlei indrukken die ik de afgelopen dagen heb opgedaan. Het is te veel om op te schrijven en heel veel dingen zul je ook niet kunnen begrijpen, totdat je het hebt meegemaakt. Maar de indrukken zijn zo overweldigend, dat ik niets meer aanzie als ‘normaal’. Alles is anders, waarover de mensen praten, hoe ze doen, hoe ze rijden, het hele leven is anders. In het begin dacht ik gewoon dit is gek. Maar dat is het vanuit mijn Nederlandse oogpunt. Het is hier gewoon normaal. Alleen anders. Om toch maar even een klein voorbeeldje te noemen, zodat je een beetje kunt begrijpen wat ik meemaak: Hier in Ghana lopen vrouwen met spullen op hun hoofd langs de weg om te verkopen, voornamelijk eten. Op een gegeven moment reed de bus wat langzamer en wilde iemand wat van een vrouw, vanuit de bus, kopen. De middelste deur (bij van die lange tourbussen) stond open, maar deze werd dichtgedaan, omdat we weer begonnen te rijden. Dus een heleboel geschreeuw en chaos. Een andere vrouw trekt opeens een raam open en leunt uit het raam om toch nog even de ‘boodschappen’ te doen, terwijl de bus gewoon doorrijdt en zij bijna uit het raam valt. De vrouw met de boodschappen op haar hoofd rent ook mee met de bus! Uiteindelijk is het met veel gevaar gelukt om die twee bananen te kopen. Dat is Ghana, heel normaal, maar anders.
Om half 2 ‘s nachts kwam ik aan in Karimenga, een plaatsje net voor Bolgatanga om de komende 2 nachten door te brengen. Ibrahim van de partnerorganisatie heeft me hier opgepikt en naar een kennis gebracht om hier te slapen. Ik heb hier heerlijk geslapen in een van modder gemaakt hutje. Het avontuur is nu echt begonnen!
Donderdag, 6/2/2014
Vanochtend werd ik wakker gemaakt door Jacob (de zoon van de familie waar ik bij overnacht). Hij nam me mee naar the greenhouse waar Ibrahim was en nog een groep vrijwilligers uit België, Italië, Amerika en Duitsland, voor ontbijt (zie foto). Deze vrijwilligers zitten al 6 maanden in Ghana en zien er niet naar uit om over een paar weken weer naar huis te moeten. Ik heb ’s avonds nog veel met ze gepraat en ze hadden mooie verhalen te vertellen over hoe zij Ghana hebben ervaren en allemaal hebben meegemaakt.
’s Middags ben ik samen met Ibrahim naar Bolgatanga gegaan,wat nog zo’n 20 minuten rijden was en heeft hij me hier rondgeleid door de stad en kennis laten maken met de Youth Harvest Foundation (YHF), waarvoor ik vanaf as. maandag zal werken. De stad is niet te vergelijken met een Nederlandse stad. Je moet het denk ik zien als in grote marktplek waar je terecht kunt voor al je inkopen. Rondom Bolgatanga zijn veel dorpjes waar iedereen woont.
Wat nog wel interessant is om te vertellen is, dat iedereen je als rijke ziet, omdat je uit Europa komt (of in ieder geval vanuit het buitenland). Geloof het of niet, maar ik word hier zelfs blanke genoemd. Ze bedoelen dit niet als scheldwoord of iets dergelijks. De kinderen vinden het heel leuk om te zien en beginnen naar je te zwaaien en te roepen. Soms is het wel lastig om hier mee om te gaan, omdat iedereen je dus als rijke ziet. Het is moeilijk uit te leggen, dat je inderdaad vergeleken met hen rijk bent, maar dat jij in Nederland ook veel moet betalen. Ze zien blanken vaak als een soort sinterklazen, die geld hebben om onbeperkt cadeautjes uit te delen.
Vrijdag, 7/2/2014
Tijd om afscheid te nemen van de andere vrijwilligers en de familie waar ik bij geslapen heb. Echt heel bijzonder hoe aardig en gastvrij de mensen hier zijn. Ghanezen leven heel erg in het ‘nu’. Wij als Nederlanders weten, dat dit ook veel slechte dingen met zich meebrengt, zoals niet vooruitdenken en plannen, maar ik heb heel erg ervaren hoe mooi en ontzettend belangrijk het is om ook in het ‘nu’ te leven. Ik heb hier de afgelopen dagen buiten gedoucht. Als ik omhoog keek, keek ik naar de sterren en de maan. Ik had geen haast, zoals ik normaal bij het douchen heb. Ik dacht niet vooruit aan het eten dat ik zo moest maken of de dingen die ik morgen moest doen. Voor het eerst sinds lange tijd, stond ik weer even stil bij het feit dat ik echt aan het douchen. Ik vind het heel erg lastig om uit te leggen, maar ik was heel erg bewust van wat ik op dat moment deed. Ook op andere momenten was ik zo van ‘het moment’ aan het genieten. Ik heb nog heel veel voorbeelden over hoe er hier genoten wordt van het wachten, het geduldig zijn, het genieten van het moment. Te veel om op te schrijven.
’s Middags heeft Ibrahim me weer naar Bolgatanga gebracht. We namen afscheid en ik werd gebracht naar het gastgezin waar ik de komende 4,5 maanden zal blijven. Het gezin is heel erg aardig. Humu (de moeder) heeft al vier jaar ervaring met vrijwilligers, dat is heel erg fijn. Ze heeft drie kinderen: Samira de oudste dochter is 8, Mohammed van 5 en Zolfaou van 15 maanden. De vader is David. Ik kan leuk met ze spelen en praten. Het mooie en soms vervelende aan Ghana is, dat er minder sprake is van privacy. Tijdens mijn tas uitpakken was dan ook de hele familie aanwezig om me te helpen. Als ik wil, had ik ze wel weg kunnen sturen, maar het is allemaal erg goed bedoeld en ook heel gezellig wel. Het eten hier is ook onverwachts goed. Ze kookt Ghanees, maar lijkt het wel Europees te bereiden. Ik heb geen last van buikpijn of iets dergelijks en dat is waar ik wel het meest tegen opzag van de reis. Ik heb het goed getroffen dus (zie fotos voor mijn kamer).
Zaterdag en zondag, 8 en 9/2/2014
Deze twee dagen zijn goed samen te vatten in 1 verhaaltje. Ik heb voornamelijk gepraat, een boekje gelezen en wat gegeten dit weekend. Dit is volgens mij ook hoe een groot deel van het leven wordt doorgebracht. Gewoon de standaarddingen doen, slapen, eten, wassen, afwassen en wat heel belangrijk is met elkaar zijn. Om 4 maanden zo te leven zou me iets te veel (of juist iets te weinig) worden, maar voor nu geniet ik er veel van! Het is een andere manier van leven en deze probeer ik zo goed mogelijk te accepteren in plaats van Nederlands blijven leven. Daar is het oprecht ook veel te warm voor. Je bent zo nu en dan echt toe aan een dutje (sièsta) en wat rust.
Oja, ik heb deze twee dagen ook gewassen. Niet met een wasmachine, maar echt gewassen met de blote hand. Het is heel leuk om te doen en mijn kleren ruiken weer helemaal fris!
Tot gauw!
Nu ik begin te typen en in mijn dagboek kijk wat er allemaal al staat, was het beter geweest om de eerste paar dagen elke dag een reisverslag te schrijven. Ik ga mijn best doen om toch zoveel mogelijk met jullie te delen over wat ik de afgelopen week heb meegemaakt. Ik wens jullie veel leesplezier. En om je alvast in te laten leven in mijn verhaal, ik lig nu op een matras in mijn kamertje in Bolgatanga. Het is buiten zo’n 35 tot 40 graden en er waait een ventilator op me met alleen maar warme lucht. En toch voelt dit heel erg verfrissend.
Maandag, 3/2/2014
Het was vroeg opstaan vandaag. De nacht was kort en de moeheid was groot. Misschien wel net zo groot als het energielevel dat ik van binnen had. Aan de ene kant was ik dolblij om vandaag in het vliegtuig te stappen en het avontuur tegemoet te gaan. Het avontuur waar ik al jaren naar uitkijk en wat deze ochtend pas echt door begint te dringen, dat het nu echt gaat gebeuren. Aan de andere kant ook een brokje in mijn keel omdat ik Rachel, familie en vrienden een lange tijd zal moeten missen. Op het vliegveld tijdens het afscheid nemen werd dit brokje toch wel even een hele grote brok. Ik denk dat die brok pas weer verdween toen ik in Londen op vliegveld Heathrow landde. Na een lange tassencontrole kon ik daar mijn reis voortzetten naar het warme Ghana.
De vlucht was erg goed verlopen en de geur van Ghana was al aanwezig in het vliegtuig met al die Ghanezen om me heen. Bizar dat ook deze mensen het zelfs in Londen voor elkaar krijgen om deze bepaalde vertrouwde, toch ook wel wat vreemde geur vast te houden. Na een vlucht van nog ruim 6 uur stapte ik dan echt uit het vliegtuig en zette ik voet op Ghanese grond. Er was geen twijfel over mogelijk dat ik in het juiste land terecht was gekomen. Het was warm, minder zuurstof en er stond een grote groep mensen te dansen, te zingen en drums te spelen op het vliegveld zelf. Later bleek dat er een belangrijke overleden Ghanees terug werd gebracht naar Ghana en daar werd luid ontvangst voor gevierd.
Na de controle op het vliegveld, waarbij ik lang moest wachten in de rij en op deze manier alvast kon wennen aan het lange wachten in Ghana, zag ik meteen Nana van de ophaalservice. Hij leidde ons door het aasgierennest, zoals je de uitgang van het vliegveld wel kunt beschrijven, naar Victoria’s huis. Ik reisde samen met Pamela die ook vrijwilligerswerk in Ghana gaat doen. We werden hartelijk ontvangen door Victoria en zijn vroeg gaan slapen om goed uit te rusten van de reis.
Dinsdag, 4/2/2014
Vanochtend kon ik genieten van een lekkere koude douche bij Victoria thuis. Stromend koud water in een echte douche met een deur. Dat zal de komende maanden wel anders worden. We kregen een ontbijtje van brood en ei met wat thee. Het is buiten meer dan 30 graden en dan besluit je thee te drinken! Maar het was wel heel lekker stiekem. Nana heeft ons meegenomen om wat geld te wisselen, een simkaart te kopen en lekker op het strand te chillen (zie foto, als het me gaat lukken deze te uploaden). Onderweg zijn we ook nog even uitgestapt om een wereldstekker te kopen. Erg grappig hoe het onderhandelen hier gaat. Het is echt een kwestie van veel praten en veel grapjes maken. Dan krijgen ze het gevoel dat je erbij hoort. En samen met wat onderhandelingstechniekjes kon ik de stekker een stuk goedkoper krijgen, haha. Toen we van het strand teruggingen naar huis, pakten we de trotro. Dit is een busje, die wij in Nederland gebruiken om spullen mee te vervoeren, maar ze zijn hier zo omgebouwd dat je er opgepropt met wel 18 mensen in kunt zitten (zie foto). Het was echt hilarisch hoe we met dit busje vertrokken. De portier trok de deur dicht, maar de gehele deur viel gewoon los van het busje! Dus ik dacht de chauffeur stopt meteen, maar nee hoor. Hij had het pas door toen alle 18 mensen naar hem aan het schreeuwen waren om te stoppen. Alsof er niets aan de hand was, en als je hier wat langer zit, dan snap je ook dat er niets aan de hand was, reden we door naar huis. Ik heb de hele avond doorgebracht met gezellig spelen met de kinderen en praten met de mensen daar. Ik weet nog steeds niet hoeveel mensen er nu woonden. Het moet iets tussen de 10 en 20 mensen zijn geweest. Er kwamen gewoon constant mensen om te praten en dan was opeens iedereen weer weg.
Woensdag, 5/2/2014
Vandaag begint mijn 15 urige reis naar Bolgatanga, waar ik de komende 4,5 maand zal verblijven. Om 12u zou de bus, met airco en deuren die niet loslaten, vertrekken. Uiteindelijk werd dit 12.20u, wat echt ontzettend snel is. De vorige vrijwilligers zouden om 11u vertrekken en dit werd uiteindelijk 15u in de middag. Met flink wat koekjes, nog wat brood uit NL en zakjes water van een halve liter, die je hier voor 0,10 ghc. kunt kopen, was ik klaar voor de reis. De reis gaf me mooi de mogelijkheid om na te denken over allerlei indrukken die ik de afgelopen dagen heb opgedaan. Het is te veel om op te schrijven en heel veel dingen zul je ook niet kunnen begrijpen, totdat je het hebt meegemaakt. Maar de indrukken zijn zo overweldigend, dat ik niets meer aanzie als ‘normaal’. Alles is anders, waarover de mensen praten, hoe ze doen, hoe ze rijden, het hele leven is anders. In het begin dacht ik gewoon dit is gek. Maar dat is het vanuit mijn Nederlandse oogpunt. Het is hier gewoon normaal. Alleen anders. Om toch maar even een klein voorbeeldje te noemen, zodat je een beetje kunt begrijpen wat ik meemaak: Hier in Ghana lopen vrouwen met spullen op hun hoofd langs de weg om te verkopen, voornamelijk eten. Op een gegeven moment reed de bus wat langzamer en wilde iemand wat van een vrouw, vanuit de bus, kopen. De middelste deur (bij van die lange tourbussen) stond open, maar deze werd dichtgedaan, omdat we weer begonnen te rijden. Dus een heleboel geschreeuw en chaos. Een andere vrouw trekt opeens een raam open en leunt uit het raam om toch nog even de ‘boodschappen’ te doen, terwijl de bus gewoon doorrijdt en zij bijna uit het raam valt. De vrouw met de boodschappen op haar hoofd rent ook mee met de bus! Uiteindelijk is het met veel gevaar gelukt om die twee bananen te kopen. Dat is Ghana, heel normaal, maar anders.
Om half 2 ‘s nachts kwam ik aan in Karimenga, een plaatsje net voor Bolgatanga om de komende 2 nachten door te brengen. Ibrahim van de partnerorganisatie heeft me hier opgepikt en naar een kennis gebracht om hier te slapen. Ik heb hier heerlijk geslapen in een van modder gemaakt hutje. Het avontuur is nu echt begonnen!
Donderdag, 6/2/2014
Vanochtend werd ik wakker gemaakt door Jacob (de zoon van de familie waar ik bij overnacht). Hij nam me mee naar the greenhouse waar Ibrahim was en nog een groep vrijwilligers uit België, Italië, Amerika en Duitsland, voor ontbijt (zie foto). Deze vrijwilligers zitten al 6 maanden in Ghana en zien er niet naar uit om over een paar weken weer naar huis te moeten. Ik heb ’s avonds nog veel met ze gepraat en ze hadden mooie verhalen te vertellen over hoe zij Ghana hebben ervaren en allemaal hebben meegemaakt.
’s Middags ben ik samen met Ibrahim naar Bolgatanga gegaan,wat nog zo’n 20 minuten rijden was en heeft hij me hier rondgeleid door de stad en kennis laten maken met de Youth Harvest Foundation (YHF), waarvoor ik vanaf as. maandag zal werken. De stad is niet te vergelijken met een Nederlandse stad. Je moet het denk ik zien als in grote marktplek waar je terecht kunt voor al je inkopen. Rondom Bolgatanga zijn veel dorpjes waar iedereen woont.
Wat nog wel interessant is om te vertellen is, dat iedereen je als rijke ziet, omdat je uit Europa komt (of in ieder geval vanuit het buitenland). Geloof het of niet, maar ik word hier zelfs blanke genoemd. Ze bedoelen dit niet als scheldwoord of iets dergelijks. De kinderen vinden het heel leuk om te zien en beginnen naar je te zwaaien en te roepen. Soms is het wel lastig om hier mee om te gaan, omdat iedereen je dus als rijke ziet. Het is moeilijk uit te leggen, dat je inderdaad vergeleken met hen rijk bent, maar dat jij in Nederland ook veel moet betalen. Ze zien blanken vaak als een soort sinterklazen, die geld hebben om onbeperkt cadeautjes uit te delen.
Vrijdag, 7/2/2014
Tijd om afscheid te nemen van de andere vrijwilligers en de familie waar ik bij geslapen heb. Echt heel bijzonder hoe aardig en gastvrij de mensen hier zijn. Ghanezen leven heel erg in het ‘nu’. Wij als Nederlanders weten, dat dit ook veel slechte dingen met zich meebrengt, zoals niet vooruitdenken en plannen, maar ik heb heel erg ervaren hoe mooi en ontzettend belangrijk het is om ook in het ‘nu’ te leven. Ik heb hier de afgelopen dagen buiten gedoucht. Als ik omhoog keek, keek ik naar de sterren en de maan. Ik had geen haast, zoals ik normaal bij het douchen heb. Ik dacht niet vooruit aan het eten dat ik zo moest maken of de dingen die ik morgen moest doen. Voor het eerst sinds lange tijd, stond ik weer even stil bij het feit dat ik echt aan het douchen. Ik vind het heel erg lastig om uit te leggen, maar ik was heel erg bewust van wat ik op dat moment deed. Ook op andere momenten was ik zo van ‘het moment’ aan het genieten. Ik heb nog heel veel voorbeelden over hoe er hier genoten wordt van het wachten, het geduldig zijn, het genieten van het moment. Te veel om op te schrijven.
’s Middags heeft Ibrahim me weer naar Bolgatanga gebracht. We namen afscheid en ik werd gebracht naar het gastgezin waar ik de komende 4,5 maanden zal blijven. Het gezin is heel erg aardig. Humu (de moeder) heeft al vier jaar ervaring met vrijwilligers, dat is heel erg fijn. Ze heeft drie kinderen: Samira de oudste dochter is 8, Mohammed van 5 en Zolfaou van 15 maanden. De vader is David. Ik kan leuk met ze spelen en praten. Het mooie en soms vervelende aan Ghana is, dat er minder sprake is van privacy. Tijdens mijn tas uitpakken was dan ook de hele familie aanwezig om me te helpen. Als ik wil, had ik ze wel weg kunnen sturen, maar het is allemaal erg goed bedoeld en ook heel gezellig wel. Het eten hier is ook onverwachts goed. Ze kookt Ghanees, maar lijkt het wel Europees te bereiden. Ik heb geen last van buikpijn of iets dergelijks en dat is waar ik wel het meest tegen opzag van de reis. Ik heb het goed getroffen dus (zie fotos voor mijn kamer).
Zaterdag en zondag, 8 en 9/2/2014
Deze twee dagen zijn goed samen te vatten in 1 verhaaltje. Ik heb voornamelijk gepraat, een boekje gelezen en wat gegeten dit weekend. Dit is volgens mij ook hoe een groot deel van het leven wordt doorgebracht. Gewoon de standaarddingen doen, slapen, eten, wassen, afwassen en wat heel belangrijk is met elkaar zijn. Om 4 maanden zo te leven zou me iets te veel (of juist iets te weinig) worden, maar voor nu geniet ik er veel van! Het is een andere manier van leven en deze probeer ik zo goed mogelijk te accepteren in plaats van Nederlands blijven leven. Daar is het oprecht ook veel te warm voor. Je bent zo nu en dan echt toe aan een dutje (sièsta) en wat rust.
Oja, ik heb deze twee dagen ook gewassen. Niet met een wasmachine, maar echt gewassen met de blote hand. Het is heel leuk om te doen en mijn kleren ruiken weer helemaal fris!
Tot gauw!
-
10 Februari 2014 - 13:07
Annette Hoek:
Hallo Chris,
Wat mooi om te lezen! Ander leven daar. Inderdaad maar niet te veel "Nederlands" denken, maar Ghanees!
Ons busje zou daar dus niet misstaan... :-) ha ha
Goede tijd toegewenst.
Hart. groet,
(tante :-) ) Annette
-
10 Februari 2014 - 13:33
Marlene:
Gaaf om te lezen en mooie foto's!
Have fun! -
10 Februari 2014 - 15:16
Esra :
Wat ontzettend gaaf om te lezen, Chris! Kan nu al niet wachten op het volgende verslag. Heel veel plezier en succes daar!
Liefs,
Esra -
10 Februari 2014 - 18:38
Hong-Ling:
Super leuk dat je 'veilig' bent aangekomen, Chizzle!
Zo te zien heb je het erg naar je zin daar. Ik zie het al voor me hoe je lacht om de gebeurtenissen daar haha!
Geniet ervan!
-
10 Februari 2014 - 18:40
Hermine:
Hoi Chris. Leuk om je verslag te lezen. Ik vind je heel stoer en mooi te horen dat je open staat voor alles wat je meemaakt. Enjoy! -
10 Februari 2014 - 20:00
Ina Van De Gronde:
Hallo Chris, ik ben een nichtje (nou ja nichtje, inmiddels al 61 jr oud) van je moeder. Heb zelf 3 en een half jaar in Burkina Faso gewoond toen het nog Opper Volta heette, van 1978 tot 1981. Ik vind het zo leuk om jouw verhaal te lezen, zoveel herkenning en herinnering en je schrijft er zo lekker nuchter over. En ja, je zult zo hier en daar ook wel eens mindere zaken ondervinden, buikklachten of malaria, maar ik kan je verzekeren het is het allemaal waard! Veel plezier en veel geluk in Ghana. -
10 Februari 2014 - 21:17
Samuel Q.:
Hoi Chris, mooi en openhartig verhaal. vooral geniet van deze momenten, en graag tot de volgende verslag. take care...!!!!!En de groeten van iedereen ciao en "Ayekoo".=" well done". -
10 Februari 2014 - 21:25
Lianne:
Klinkt heerlijk daar! Laat het lekker over je heen komen en geniet zoveel je kunt!
Liefs, Lianne -
10 Februari 2014 - 23:28
Nic:
Hallo Chris,
Mooi verhaal, zoals jij over je eerste ervaringen schrijft in Ghana. Veel herken ik van mijn reis in Gambia, die ik van 13 - 27 jan jl. heb gehouden.
Ik heb afgelopen zondag je vader ontmoet op een verjaardagsfeestje in Hoogland, hij vertelde mij over jouw reis naar en in Ghana.
Ik ben daar zelf ook geweest in 2008 als docent om stageplaatsen te organiseren voor mijn studenten en om scholen en bedrijven te bezoeken. Ik stuur je vader een dvd van die bezoeken in Ghana. Kijk maar bij thuiskomst over 5 maanden. Ik was vooral in Accra en Kumasi.
En als je later iets over Gambia wilt lezen: nicvanderriet.waarbenjij.nu
Hartelijke groeten en een heel prettige tijd! -
11 Februari 2014 - 00:14
Niels:
Hahahaha ik ging intern wel een beetje stuk van dat verhaal over die bus :p Althans, het beeld dat ik er nu van heb in mijn hoofd. Mooi! Blijf vooral dit soort anekdotes vertellen, dan ben ik wel in staat om een dergelijk (donderslang) reisverslag helemaal te lezen.. haha!
Verder ook mooi wat je schrijft over het genieten van het moment. Iets waar je zelf ook naar op zoek wilde gaan en wat je meer wilde leren/ontdekken in Ghana. Denk zeker dat het een aanwinst kan zijn om - naast ons "SMART" leven - ook zo te leren leven.
Goede tijd, ben benieuwd naar je volgende verslag. -
11 Februari 2014 - 00:14
Niels:
Hahahaha ik ging intern wel een beetje stuk van dat verhaal over die bus :p Althans, het beeld dat ik er nu van heb in mijn hoofd. Mooi! Blijf vooral dit soort anekdotes vertellen, dan ben ik wel in staat om een dergelijk (donderslang) reisverslag helemaal te lezen.. haha!
Verder ook mooi wat je schrijft over het genieten van het moment. Iets waar je zelf ook naar op zoek wilde gaan en wat je meer wilde leren/ontdekken in Ghana. Denk zeker dat het een aanwinst kan zijn om - naast ons "SMART" leven - ook zo te leren leven.
Goede tijd, ben benieuwd naar je volgende verslag. -
11 Februari 2014 - 10:38
Chris:
Hi allemaal,
Erg leuk om jullie reacties zo allemaal te lezen. Het helpt me ook zeker om lekker te blijven genieten en te doen waar ik mee bezig ben.
Thnx for that! -
11 Februari 2014 - 12:42
Anne-marie:
hoi Chris, fijn om te lezen hoe je de reis en de mensen en de gebeurtenissen beleefd. Je hebt het naar je zin lijkt me. Geniet vooral en we zien uit naar je volgende verslag. Leuk om op deze manier je reis mee te kunnen beleven, gr mama xx -
11 Februari 2014 - 14:37
Jan-Paul:
Hey Chris!
Goed te horen dat het zo goed gaat met je. Ik moest wel lachen over jouw verhaal van de sterke geur van de Ghanezen, terwijl er schijnbaar een lijk in het vliegtuig lag. Die twee feitjes hadden hopelijk niets met elkaar te maken toch? ;).
Mooi te horen die verhalen! Zet 'm op daar en ik zie uit naar je volgende verslag! -
11 Februari 2014 - 18:23
Elisa:
Hey Chris,
Wat ben je toch goed bezig!! Heel fijn om zo je verhaal te kunnen lezen. Je maakt al veel mee. Zorg ervoor dat je blijft genieten en het Ghanese denken zal helemaal in je straatje passen. ( Dat deed het volgens mij al:P).
Liefs
Elisa -
12 Februari 2014 - 20:47
Stefan Veurink:
Leuk om te lezen dat je goed bent aangekomen en dat je een boel beleeft.
Ik wist trouwens niet dat Harm Berends ook daar als vrijwilliger werkzaam was, of is hij dat niet op die foto rechts van jou? :p
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
