Leren in Ghana

Goeiemorgen Nederland,

Ik zit inmiddels al ongeveer 100 dagen in Ghana. Ondanks dat ik veel heb meegemaakt en de tijd soms voorbij vliegt, heb ik toch wel het gevoel dat ik al een lange tijd in Ghana zit. En dat is natuurlijk ook wel zo. 100 dagen, iets meer dan drie maanden, meer dan een kwart jaar! Soms mis ik dingen wel uit Nederland. Mama is in maart jarig geweest, Laura is net 25 geworden, oma wordt binnenkort een jaartje ouder, de eerste koningsdag, de Enschede Marathon (die ik uiteraard helemaal zou gaan uitlopen) en afgelopen week ons 1-jarig jubileum van Rachel en mij. Dat zijn wel van die momentjes waarbij ik denk: ‘Het zou ook wel leuk zijn om hier bij te kunnen zijn.’ Maar ja gelukkig wegen die momenten niet zo zwaar dat ik er al een nieuwe vliegticket voor heb gekocht. Uiteindelijk is mama volgend jaar weer jarig, wordt Laura volgend jaar gewoon 26, wordt oma weer een jaartje ouder, vieren Rachel en ik samen ons 2-jarig jubileum en is er ook een 2e koningsdag. En op al die momenten denk ik er ook aan wat ik er allemaal voor terugkrijg.

Sinds ik in Ghana ben heb ik ontzettend veel geleerd. Over mezelf, over een andere cultuur en ook over Nederland. Ik heb al veel gezien en veel ervaren. Heel veel. De eerste paar dagen in Ghana waren een gekkenhuis. Alles was zo anders, mensen deden zo gek, zo raar. Alles wat er gebeurde zag er uit als een grote attractie of een groot circus. Normaal bestond niet meer. Automobilisten die zo dicht mogelijk tegen elkaar aan willen rijden. De 2-seconderegel-afstand leek hier voor mietjes. Geiten die de weg over rennen, biggetjes en varkens overal, chaos, chaos en nog meer chaos. Maar nu na drie maanden lijkt het wel alsof die dingen er niet meer zijn. Haha nog steeds lopen de varkens en de geiten overal, rijden de automobilisten nog steeds zo dicht mogelijk op elkaar, maar nu lijkt er structuur in die chaos te zitten.

Ghana heeft me, en geeft me nog steeds heel veel tijd om na te denken. Ik heb bladzijdes vol geschreven over wat ik allemaal heb gezien en wat ik allemaal denk. En zoveel tijd hebben helpt heel erg goed om ook eens stil te staan bij jezelf. Om na te denken over jezelf. Heeft het me veranderd? Ik denk het wel. Het denken en schrijven heeft heel veel dingetjes op een rijtje gezet voor mij. Maar de meeste verandering kwam uiteindelijk door het niet denken, maar doen. Ik denk dat Afrika een cultuur heeft met het minste tijdsbesef en daarmee het meeste besef van het leven op het moment. Dagen en weken worden niet vooruit gepland, maar er wordt gedaan wat op dit moment belangrijk is. Een instelling die problemen veroorzaakt, maar een instelling die ook ontzettend veel mooie dingen geeft. In Nederland bijvoorbeeld kan ik vaak zo planmatig bezig zijn, dat ik op een woensdag wel eens denk dat het al donderdag is. Altijd maar plannen voor wat komen gaat. En als dat moment dan uiteindelijk aanbreekt, ben ik alweer een paar dagen verder aan het plannen. Hier in Ghana niet. Ik plan wanneer het nodig is, maar wanneer het niet nodig is dan laat ik de dingen voor morgen lekker de dingen voor morgen blijven. Ik sta veel dichter bij nu. Ik merk echt dat vandaag, vandaag is. Ik geniet van alle kleine dingetjes. Als ik eet, ben ik met eten bezig en niet met wat ik na het eten ga doen. En geloof me, het eten smaakt op die manier echt stukken lekkerder. Soms sta ik ergens buiten gewoon om me heen te staren, te genieten van wat er nu allemaal gebeurd. De wind die waait, de gekke Ghanezen en de kinderen die heen en weer aan het rennen zijn. Ik ben niet de hele tijd in mijn hoofd bezig, maar ik ben echt hier op het moment aan het genieten. Ik denk dat dit wel het mooiste is wat ik in Ghana heb geleerd.

En het hele avontuur is nog helemaal niet voorbij. Nog een maandje wachten en dan komt Rachel eindelijk hier, waar ik heel erg naar uit kijk! En als ze er dan eindelijk is gaat het hele avontuur nog vijf weken door.

Oja, ik heb natuurlijk ook weer dingen gedaan de afgelopen twee weken. Nummer 1: aan de dam werken en nummer 2: het zwembad verder uitgraven. En wat is er gebeurd... Het heeft heel hard geregend en de dam is doorgebroken @!*@!! GRR.. Het gat is nu een klein beetje groter geworden. Zie foto’s.

En nog iets, nu kan ik het vertellen omdat het geen verassing meer is voor Rachel, maar over twee weken vertrek ik al richting Accra. Lekker even het contrast opzoeken van het dorp Karimenga naar de miljoenenstad Accra. Zin in! KFC, bolletjes ijs, zwembad, gevarieerd eten... Mmm can't wait!

Tot gauw!