I found Heaven
Door: Chris
Blijf op de hoogte en volg Chris
28 April 2014 | Ghana, Bolgatanga
Life’s Good!
Afgelopen maandag geen reisblog van mij. Maar daar is gelukkig geen ernstige reden voor. Het komt simpelweg door mijn verhuizing naar Karimenga. The Greenhouse hier in Karimenga staat bekend als een eco-tourism prject. Het enige nadeel daarvan is dat, dat ‘eco-gedeelte’ ook staat voor geen elektriciteit en geen internet voor m’n laptopje. Er is wel een beetje elektriciteit. Mijn solar-charger bijvoorbeeld werkt goed om mijn mobiel te blijven opladen en als we hier meer elektriciteit nodig hebben gebruiken we de accu van Ibrahims auto. Mijn plan is om zo nu en dan naar Bolgatanga te gaan (is niet al te ver reizen) en daarom mijn reisblogs één keer per twee weken te updaten.
Dussss…… De laatste week in Bolgatanga is voorbij gevlogen. Ik heb niet heel veel nuttigs gedaan qua werk, maar wel een leuke week gehad. Ik heb bijvoorbeeld een typische Ghanese broek laten maken door mijn gastvader van een kente-stof (zie foto samen met Scottie). Ook was het langzaam afscheid nemen van mijn gastfamilie. Onze laatste maandag samen, onze laatste dinsdag, onze laatste woensdag…. Nee zo ging het niet. Afscheid nemen is hier heel wat anders dan in Nederland. Donderdag vroeg de gastmoeder: “Chris, wanneer ga je nu ook alweer weg?” Ik: “Overmorgen.” Het leven bij de dag komt ook hier weer in naar voren, haha. Vrijdag was het helaas ook afscheid nemen van Scottie. Terug naar mijn fietsje en dat voelde ook wel weer goed. Vijf minuten nadat ik Scottie had teruggegeven was ik wel heel blij dat ik geen scooter meer had, want ik was getuige van ongeluk nummer zoveel. Een jongetje was aangereden door een motorrijder en dat ging gepaard met pijn, bloed een ambulance en een akelige sfeer. Het ongeluk zit hier in zo’n klein hoekje dat je er op een gegeven moment echt bang van wordt om te lang op de grote weg te zitten. Gelukkig zit ik nu in Karimenga met alleen maar lopende mensen.
Over ambulances gesproken, ik voelde me sinds dinsdag niet zo lekker. Beetje diarree helaas, maar ja na 2,5 maand is het ook niet zo gek dat je hier een keer wat zieker wordt. Samen met een vrijwilliger, die in het ziekenhuis werkt, ging ik voor de zekerheid wel even een bloedtestje doen om te checken of ik geen malaria of buiktyphus had. Dit bloedtestje wat heel simpel en snel zou kunnen zijn, eindigde helaas in een halve dag durende activiteit waarbij ik verplicht was dingen in het ziekenhuis te zien, die ik misschien liever niet wilde zien. Het ziekenhuis hier in Bolgatanga is in de verre verte niet te vergelijken met welk ziekenhuis in Nederland dan ook. En ook niet met de ziekenhuizen in Accra (de hoofdstad van Ghana). Je komt binnen in een hal en moet een briefje kopen voor 7 cedis. Met dat briefje kun je dan naar het volgende hokje waar weer 2 mensen zitten die het briefje vervolgens invullen (goede werkverschaffing). Vervolgens moet je naar het midden van de wachtkamer waar je bloeddruk, hartslag en gewicht worden gemeten. Het maakt ze niet uit waarvoor je komt, maar die drie dingen worden altijd gemeten. Of je nou met een gebroken been binnen komt of met een ontstoken oog, het maakt allemaal niet uit. Inmiddels ben je ongeveer een uur verder en moet je in de wachtkamer wachten. En als Sven, de andere vrijwilliger er niet bij was had ik daar de hele dag gewacht zonder geholpen te worden. Wat blijkt namelijk, Survival of the Fittest is hier heel belangrijk. Er was 1 dokter aanwezig voor het hele ziekenhuis, die alle patiënten moet bekijken en die alle binnenkomende patiënten moet adviseren. Op de dag dat ik daar was, was dat één dokter voor zo’n 1000 mensen. Af en toe komt zijn secretaresse/verpleegster naar buiten en dan moet je zorgen dat jouw briefje via haar bij de dokter boven op de stapel komt. Blijf je dus heel geduldig en beleefd, dan zit je na twee dagen nog steeds in de wachtkamer met je gebroken been. En ook als je gewoon even een bloedtest wil doen van vijf minuutjes, moet je per se eerst langs de dokter voor een papiertje. Na nog een uur wachten, eenmaal bij de dokter in zijn kamer aangekomen, gaat de strijd Survival of the Fittest nog even verder. Mijn briefje lag boven op de stapel, maar wat meer overtuigende personen gingen toch nog even voor. Ook kwam er een jongetje binnen met een slangenbeet. Sven vertelde me dat het er uitzag als een giftige beet en dat de kans 99% is dat jongetje over drie dagen dood is. Als je dat hoort staat de tijd wel even stil als je al die chaos in het ziekenhuis ziet en gewoon ziet en ervaart dat mensen onnodig doodgaan, pijn lijden of wat dan ook. En de dokters die er zijn (4 in totaal voor het ziekenhuis) zitten op ongeveer hetzelfde niveau als een afgestuurde verpleegkundige in Nederland. En deze personen moeten dan gaan over knie-operaties, amputaties en eigenlijk al het advies in het ziekenhuis aan patiënten. De dokter wilde ook nog even zijn ipad aan ons laten zien met een plaatje van het nieuwe Fifa-spel. Het linker poppetje leek volgens hem wel op mij en die rechter die dribbelt dat was Sven. Echt heel fijn dat hij daar even een paar minuten aan besteed terwijl er mensen uren in de wachtkamer wachten terwijl ze geholpen moeten worden! Na twee kruisjes op een papiertje gekregen te hebben, kon ik eindelijk naar het lab om bloed te prikken. Ook hier moest ik even strijden om ervoor te zorgen dat een paar mensen niet weer gingen voordringen. Een uur later konden we de resultaten ophalen en daar zouden we weer mee langs de dokter moeten gaan, zodat hij kon uitleggen wat alle getalletjes op de uitslag betekende. Gelukkig had ik Sven, die alles kende, en me kon vertellen dat ik geen malaria, buiktyphus of iets ernstigs had. Sterker nog, mijn bloedwaarden waren heel erg goed, vooral voor iemand die al 2,5 maand in Noord-Ghana zit. Goed nieuws voor mij, maar ik had wel heel erg te doen met de mensen die wel echt ziek waren en niet de nodige hulp konden en kunnen krijgen.
Tijd voor iets positiefs, want dat waren de afgelopen twee weken zeker! Zaterdag rond 12 uur nam ik afscheid van mijn gastfamilie. Ik heb wat uitgeprinte foto’s voor hun achtergelaten en wat andere dingetjes. Mohammed wilde niet zwaaien toen ik weg ging. Hij was verdrietig. Gelukkig kon ik hem zeggen dat ik er over twee maanden weer even ben. Ibrahim haalde me op, alle spullen waren ingeladen en daar ging ik dan naar Karimenga. De beste keus die ik heb gemaakt kan ik nu al zeggen. Ik ben echt aangekomen in de hemel op aarde. Op de plek waar ik in mijn kinderdromen ook was. Als kind wilde ik altijd boer worden. Het liefst in Ghana en dat ik dan iets kon opzetten zodat andere mensen voor me konden werken en zo geld konden verdienen. En dat ik lekker de hele dag buiten ben en lekker de boer kan uithangen en hard kan werken overdag. En dat is precies het leven wat Ibrahim hier leidt en ik ben blij dat ik daar 1,5 maand deel van mag uitmaken. Even voor de beeldvorming, Karimenga is dus een klein dorpje met zo’n ongeveer 500 inwoners. Het ligt een halfuurtje rijden van Bolgatanga (Bolga ligt ten noorden van Karimenga). Ibrahim heeft hier het project ‘The Green House’ opgestart. The Green House is een guesthouse gebouwd in de traditionele sfeer maar met de luxe die je als reiziger graag wil hebben hier. Er worden excursies gegeven, zoals een ‘meet the chief tour’ of een ‘bird watching tour’, die door de inwoners van Karimenga worden gegeven. Alle winst wordt geïnvesteerd in the greenhouse en in de community. Zo kunnen er bijvoorbeeld leerlingen naar school worden gestuurd. Ibrahim woont zelf met zijn vrouw in The Farm House (vijf minuutjes lopen van the Green House) en sinds kort woon ik daar ook. Ibrahim is zelf een boer, vandaar dus ook de naam the Farm House. Het is echt een heerlijke plek. Ik heb een wat kleinere maar mooiere kamer met mooi geschilderde lichtblauwe muren. Ook is het er door het riet op het dak i.p.v. golfplaten een stuk koeler. Naast mijn bed zit een raam waardoor het heerlijk waait. Vooral ontzettend fijn tijdens het slapen. De compound is ruim en schoon. Geen duizenden vliegjes, maar een plek waar je heerlijk doorheen kunt lopen. Ik heb zelfs een WC pot! Een minuutje lopen van the Farm House is een waterput waar ik water kan halen (what else). En dit water is altijd heerlijk koud. Echt fijn voor tijdens het douchen. Ook ontbijt ik niet meer met alleen droog brood en thee, maar bestaat mijn ontbijt uit brood, de lachende koe, jam, honing en pindakaas, Hmmmmm! En Esther, Ibrahims vrouw, staat bekend als de beste kok van Ghana! Verder is het hier een plek van dromen en mogelijkheden. Zo zijn we gisteren begonnen met het maken van een zwembad die op een natuurlijke manier gezuiverd gaat worden, beginnen we binnenkort aan een ‘tree hut’ en daarna gaan we een boot bouwen. Ook is de dam stuk gegaan door de heftige regenval. Hier zijn we nu druk mee bezig om deze te herstellen. Al het zand dat we moeten weggraven voor het zwembad gebruiken we om de dam weer te dichten. Zwaar werk, maar heel erg leuk en fijn om te doen. En ook zijn we aan het bouwen aan ‘The Craft House’ waar souvenirtjes verkocht gaan worden. Hier ben ik aan het helpen bij het bouwen van het dak ervan. Al met al geeft het me een nogal nostalgisch gevoel van toen ik vroeger bij mijn oma in haar zomerhuisje in het bos altijd aan het klussen was. Bomen omhakken, takken zagen en andere kluswerkjes doen. Ik zit dus echt prima op mijn plek hier. Misschien iets te goed haha! Ook is er nog een berg hier waar ik als ochtend work-out naar de top hardloop.
Oja, toen we aan het graven waren, zag ik opeens kamelen (of dromedarissen) onze kant op lopen. Dit bleken nomaden uit Burkino Faso te zijn, die door Ghana rondreizen om te bedelen eigenlijk. Voor 2 cedis mocht ik op de rug van de dromedaris zitten. Echt een supertof beest om van dichtbij te zien. En al helemaal geweldig om ze op zo’n manier tegen te komen i.p.v. in een dierentuin. Nog steeds verassingen dus hier!
Tot gauw! (of misschien niet?)
Nee, ik kom wel terug hoor, maar ik ga hier wel lekker genieten :)
-
28 April 2014 - 14:26
Chris Quartey:
Helaas geen foto's dit keer. Te slecht internet :( -
28 April 2014 - 14:57
Anne-marie:
hoi Chris
gelukkig gezond gebleven en nu op een hemelse plek, fijn dat je dat mag en kunt beleven. xmama -
03 Mei 2014 - 10:45
Bart:
Hey Chris!
Kan me voorstellen dat het nogal indrukwekkend was daar in het ziekenhuis zeg! Zo sneu dat het er zo aan toe gaat. Maar ja, wat kunnen die vier artsen nou echt doen voor 1000 mensen of meer...
Wel mooi om te horen dat je het naar je zin hebt op die nieuwe plek, lekker de klusjesman uithangen ;).
Later!
Ps. Als je me wat informatie kunt opsturen over dat zelf zuiverende zwembad, graag! -
05 Mei 2014 - 13:56
Chris Quartey:
Geen verhaaltje deze week, maar de foto's staan er op!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley