The Big Funeral

En zo ben ik alweer aangekomen bij mijn laatste week in Bolgatanga. Dat ging snel! Alsof 2,5 maand zo voorbij vliegt achteraf gezien. Gelukkig is mijn Ghana avontuur daarmee niet voorbij, maar mag ik me nog ongeveer twee maanden in Karimenga gaan vermaken! Maar de komende week zit ik nog lekker in Bolatanga en heb ik nog de hele week de tijd om rustig afscheid te nemen van de mensen en dingen hier!

Afgelopen week was een hele mooie en bijzondere week. Ondanks dat alle scholen examens hadden en ik qua werk dus eigenlijk niets te doen had, heb ik me geen moment verveeld (bijna niet dan). Het was een week met allerlei nieuwe dingen en ook treurige dingen: de begrafenis van opa. Maar zelfs de begrafenis was één groot feest. Echt heel wat anders dan onze Nederlandse begrafenissen, een hele belevenis, maar daarover zo meer. Want… ik heb nog iets anders heel leuks gekregen voor de laatste twee weken, namelijk…… Scottie de Scooter. Wij zijn nu a nieuwe beste vrienden geworden en hebben al heel veel tijd met elkaar doorgebracht. Ik heb Scottie gekregen van één van de vrijwilligers die weer naar huis ging. Ideaal voor mij! De zware fietstochtjes door de hitte van Afrika zijn nu veranderd in crossen over het asfalt met een koele bries door mijn afro.

Ook is Scottie ideaal voor het nieuwe pand waar mijn partnerorganisatie nu in zit. Deze is namelijk 45 minuten fietsen vanaf mijn huis. Het gebouw staat in the middle-of-nowhere en er is nergens eten en drinken te krijgen. Dat was voor mij ook alweer genoeg reden om de rest van de week daar NIET door te brengen. Want no food is no Chris! Ook vraagt Scottie niet zoveel geld van me. Voor 3 euro aan benzine dat ik hem voer wil hij de hele week heen en weer crossen. Yeah I love Scottie! De volgende dag hadden Scottie en ik ruzie. Ik was aangekomen bij het oude kantoor en wilde wegrijden. Maar Scottie niet. Grr! Na een uur wachten en nog geen beweging begon ik te tieren en te schoppen, maar zonder effect. Toen kwam ik op het geniale idee om misschien de benzine even te checken. En ja hoor de benzine was op. Homer Simpson: Dough!! Ja dat was een beetje stom van mij.

Ook was ik die dag laat op werk, want het had weer heerlijk geregend ’s ochtends. Tot wel een uur of half 12. Voor mij was dit een ideale gelegenheid om mijn gekregen boek ‘Agent 6’ uit te lezen. Lekker onder het afdak, met een nieuwe toevoer van zuurstof heb ik vier uur lang gelezen. En voor mij is dat heeeeeeeeeeeeel uitzonderlijk. Dus mocht je nog een goed boek willen lezen: Agent 6! Bedankt voor de dwarsligger Marc en Sanne ;) Toen ik op het kantoor was vroeg ik me af of ik misschien iemand kon helpen. Het nieuwe pand was net geopend er was nog geen internet, nog minder structuur, dus ik dacht dat mijn hulp wel goed gebruikt kan worden. Maar hierbij loop je weer aan tegen iets typisch Ghanees. Iedereen is ontzettend druk met van alles en nog wat, niemand weet van elkaar wie wat doet, er is geen plan en ondanks de drukte kan niemand hulp gebruiken… Behalve een vrouw uit Engeland die er ook werkt: Amanda. Zij moest enquêtes houden voor een ‘organic food program’. Ze moest onderzoeken of er vraag is naar organic/green food. Mijn hulp daarbij betekende praktisch lekker met Scottie op pad. So I took the job! Hier ervoer ik ook aan de lijve weer een typisch Ghanees iets: moeilijk doen als het makkelijk kan. De enquête invullen duurt ongeveer drie minuten, maar blijkbaar heeft niemand daar tijd voor. Maar ze hebben wel tijd om mij 15 minuten uit te leggen waarom ze geen tijd hebben of om een halfuur met collega’s over de hogere prijs van tomaten te praten. Haha ja nogal frustrerend soms, maar ook wel weer heel leerzaam wat betreft cultuur. Uiteindelijk had ik een ‘key for succes’ gevonden. Ghanezen houden namelijk heel erg van een praatje maken. En daar kon ik mooi gebruik van maken. Dus ik kwam binnen alsof ik een praatje wilde maken om hun aandacht te trekken en dat werkte heel goed. En dan wanneer ze het niet verwachten BAM knalde ik de enquête naar voren. En toen wilden ze hem allemaal wel invullen. Ze haalden er zelfs collega’s bij om hem ook in te vullen. Hahaha wel grappig dat het werkte.

Ook vond ik het weer tijd om sportief te doen. Scottie verving namelijk mijn sportieve ritjes naar werk en terug en dat moest wel even gecompenseerd worden. Dus ik heb er maar meteen werk van gemaakt en heb hier hardloopschoenen gekocht voor 10 euro! En ze zijn nog goed ook (voor de komende twee maanden dan). ’s Ochtends vroeg om 05.30u sta ik nu op en ga ik een halfuurtje rennen onder de opkomende Ghaneze zon door mijn achtertuin van heuvels en over dammen. Echt een heerlijke manier om wakker te worden. Genieten! Ook had ik mijn mobiel mee om mijn snelheid te meten en ik kwam terug met een gemiddelde snelheid van 114.46 KM / per hour. Netjes toch?

Vrijdag was het dan zover. De begrafenis ging beginnen. De hele week waren ze thuis al druk met spullen inkopen, geiten kopen, kippen geven aan de drummers en het graf verder bouwen. Vrijdag tegen het eind van de middag gingen we met alle mannen naar het mortuarium om het lichaam van opa op te halen. Daar stonden nog drie andere groepen buiten te wachten met pick-ups met grafkisten erop om hun overledene op te halen. Een heel gek beeld. Na een uur was opa aangekleed en klaargemaakt om mee te nemen. Met een hele stoet van auto’s en zo’n 30 motoren gingen we al toeterend terug door de stad naar huis. Iedereen mag horen dat er een begrafenis is. Want naast een trouwerij is een begrafenis één van de twee grote feesten die een mens viert. Helaas is hij of zij er zelf maar bij één echt aanwezig. Thuis aangekomen werd de grafkist in de compound getild waarbij alle vrouwen begonnen te schreeuwen en te huilen. Dit was het moment dat mijn gastvader knapte en ook moest huilen van woede en verdriet. Ik merkte hier echt dat ik in de afgelopen week een goede band met de familie heb opgebouwd, die me ook echt als familielid beschouwen. Het was wel even zwaar om hem zo te zien huilen…

Hierna begon het feest. Dit begon met een kerkdienst met veel geschreeeeeeeeeeuw van de voorganger. Er werd gezongen, gedanst, gesprongen en dat niet voor even, maar de hele nacht door. Tot zonsopgang hebben zij doorgefeest! De mensen die niet zo lang konden feesten pakten hun matje en zochten ergens een plekje op rondom de compound om te gaan slapen. En dat was nogal moeilijk, want er waren zo’n ongeveer 300 gasten die ook allemaal bleven slapen! De volgende ochtend werd opa dan echt begraven en werd er gebeden voor de familie, waarbij ik werd meegesleurd om hier uiteraard ook bij te staan. De rest van de dag was het één groot feest. Wel vier drumgroepen kwamen beurtelings langs om het feest op gang te houden. En stilzitten was er voor niemand bij. Er MOEST gedanst worden. Niet denken aan de hitte maar dansen! Ik heb de zweetdruppels over mijn hele lichaam voelen gaan. Het hardlopen was een ontspannende activiteit hiermee vergeleken. Maar het was mooi en ik heb ervan genoten. Ongelooflijk bijzonder om van zo dichtbij een Ghanese begrafenis mee te maken. Ook liet het heel goed de verhouding tussen mannen en vrouwen zien. De mannen die lekker de hele dag chillen en een lokaal gebrouwen bier nuttigen en de vrouwen die letterlijk de hele dag EN NACHT doorwerken met de mannen serveren, eten maken en alles wat er bij komt kijken. Afgelopen maandag gingen de laatste mensen weg en was de begrafenis echt afgelopen. Na vier dagen feesten is het zelfs voor Ghanezen ook wel een keer genoeg geweest! Ik heb hele mooie filmpjes en foto’s gemaakt die veel meer laten zien van de sfeer dan ik kan vertellen. Ik zie er naar uit om die ook aan jullie te kunnen laten zien.

Tot gauw!